سند راهبردی همکاری های ایران و چین که قرار است زمینه را برای همکاری های بلندمدت ایران با بزرگترین قدرت اقتصادی جهان در 25 سال آینده هموار کند، این روزها نُقل محافل سیاسی و رسانه ای شده است.

به گزارش دیارجنوب، سند راهبردی همکاری های ایران و چین که قرار است زمینه را برای همکاری های بلندمدت ایران با بزرگترین قدرت اقتصادی جهان در 25 سال آینده هموار کند، این روزها نُقل محافل سیاسی و رسانه ای شده است.
ماجرا از آنجا آغاز شد که پس از تصویب پیش نویس این سند همکاری در دولت، برخی چهره های سیاسی و رسانه های همسو به طرح شبهه درباره این همکاری پرداختند.
رسانه های غربی در راستای منافع ایالات متحده کوشیدند تا این سند را نوعی وطن فروشی و وابستگی تهران به پکن توصیف کرده و اذهان عمومی مردم ایران را نسبت به این سند مخدوش کنند.

این همان راهبردی است که پیش از این درباره تمام مذاکرات ایران با کشورهای شرقی دنبال شده و مثلا عضویت ایران در پیمان شانگهای یا مذاکرات خزر نیز مصداق وطن فروشی قلمداد می شد.
با این همه، انچه تاکنون درباره محتوای این سند راهبردی اعلام شده، آن است که این سند نه تنها مصداقی از وطن فروشی و واگذاری خاک ایران به چین را در خود ندارد، بلکه براساس منافع ملی کشورمان تنظیم شده است.
در این سند، از ظرفیت همکاری با یک قدرت اقتصادی برای توسعه کشور استفاده شده و در زمانه ای که غربی ها می کوشند توسعه کشورها را منوط به وابستگی به خود کنند، این سند نمادی از استقلال طلبی و در عین حال حفظ روند پیشرفت کشورهاست.
سند راهبردی همکاری های ایران و چین، در حد کلیات متوقف شده و هیچ جزئیاتی درباره نوع همکاری در آن وجود ندارد. برخلاف ادعای رسانه های بیگانه، این سند به وابستگی ایران به چین منتهی نشده و با توجه به تاریخ احترام پکن به تمامیت ارضی ایران، نگرانی هویتی از بابت این سند وجود ندارد.
با وجود اینکه معمولا عرصه سیاست خارجی فراتر از رقابت های جناحی تعریف می شود، متاسفانه در داخل کشور، برخی می کوشند تا از سند راهبردی به عنوان یک برگ برنده در رقابت های سیاسی بهره بگیرند، حال آنکه شواهد نشان می دهد این سند، فراتر از اراده دولت حسن روحانی و در سطحی بالاتر پیگیری و به نتیجه رسیده است.
نقش رهبر معظم انقلاب در هدایت دیپلماسی کشور بر کسی پوشیده نیست و در همین راستا نگاهی به روند تصویب پیش نویس این سند نشان می دهد که نماینده ویژه رهبر انقلاب با دقت جزئیات این سند را پیگیری می کرده است.
با توجه به شکست پروژه وابسته سازی ایران به غرب و بی اعتمادی افکارعمومی به کشورهای اروپایی و آمریکا پس از نقض پی در پی تعهدات در برجام، رسانه های غربی می کوشند مانع از همکاری کشورمان با دیگر کشورها شوند.
نکته مهم در راهبرد رسانه ای غربی ها این است که به نام دلسوزی برای وابسته نشدن کشور، هرگونه همکاری تهران با دیگر کشورها را نکوهش می کنند، این درحالیست که در زمان امضای برجام و یا مذاکرات با محوریت اروپا، نگران وابستگی نبودند!
سابقه چین در مواجهه با دیگر کشورها نشان داده است که هیچگاه چینی ها به دیگر کشورها به عنوان مستعمره نگاه نکرده اند و برخلاف غرب که بارها زمینه ساز کودتا و تجاوز به دیگر کشورها بوده اند، چین در تاریخ معاصر خود، هیچ نشانی از تجاوز و استعمارگرایی ندارد.
همین نکته تاریخی، نزدیکی دو تمدن کهن ایرانی و چینی که در مسیر جاده ابریشم، صدها سال سابقه همکاری داشته اند را موجه کرده است.
مقایسه ای که رسانه های نزدیک به غرب و یا سرمایه گذاران سعودی میان قرارداد 25 ساله ایران و چین و قراردادهایی مانند قرارداد نفتی 1919 میان ایران و انگلیس می کنند، نشان می دهد که آنها با استفاده از تجربه استعماری دولت هایی که وابسته به انها هستند به این قرارداد می نگرند، حال آنکه آنچه در قالب سند راهبردی تنظیم شده، هیچ نشانی از الزامات و تعهدات خارج از عُرف میان دو کشور ندارد.
چین با نگاهی به تجربه برجام به خوبی دریافته است که تهران ضمن آنکه در برابر هرگونه خوی زیاده خواهی می ایستد، ظرفیت بالایی در همکاری مشترک دارد. در همین راستا در سند راهبردی 25 ساله، با پرهیز از نگاه از بالا، زمینه را برای همکاری و بازی برد – برد فراهم ساخته است.
باتوجه به اینکه سند راهبردی ایران و چین از زمستان 1394 درحال بررسی است، به نظر می رسد که هیچ شتابی در امضای ان در کار نبوده و به خوبی مسیرهای کارشناسی برای تصویب نهایی را طی کرده است.
غربی ها نگران هستند که با امضای این سند، تحریم های ظالمانه علیه کشورمان بی اثر شود و برای همین، پس از سکوتی طولانی از سال 94 تاکنون درباره این سند، ناگهان از تیرماه امسال که موضوع تصویب پیش نویس ان مطرح شد، به ابراز نگرانی درباره آن پرداختند.
معادلات منطقه در غرب آسیا و خروج آمریکا از این منطقه، موضوع دیگری است که غربی ها را نگران همکاری های ایران و چین کرده است. آنها بیم آن را دارند که همکاری های اقتصادی ایران و چین، الگویی برای دیگر کشورهای منطقه شود که به جای خرید سلاح از آمریکا، به همکاری تجاری و بازی برد – برد روی آورند.
به این ترتیب با نگاهی به مجموعه فضاسازی های سیاسی و رسانه ای، روشن است که بازنده اصلی قرارداد ایران و چین، ناقضان توافق هسته ای و وابستگان منطقه ای آنها بوده و این قرارداد، چشم انداز روشنی از ایفای نقش بین المللی ایران در آینده ارائه می دهد./ خبر فوری