داوود خواجه گفت: متاسفانه کسی سراغ هنرمندان را نمی گیرد و  از اینکه یک نفر از کارم خوشحال باشد بسیار برایم ارزشمند است.

به گزارش دیارجنوب، اینجا کهن دیار شبانکاره است، منطقه ای که در گوشه و کنار آن هنرمندان و بزرگان زیادی به چشم میخورد و موسیقی اش همیشه زبان زد عام و خاص بوده است ولی متاسفانه به خوبی معرفی نشده اند و کسی پای درد دلها یشان ننشسته است.

دیارجنوب: خودتان را به طور مختصر معرفی کنید؟
داوود خواجه (تارخ) متولد ۱۳۶۵ از دیار علم و فرهنگ شبانکاره هستم.

دیارجنوب: از تجربه نوازندگی تان که چطور ساز نی انبان را انتخاب کردید و وارد این عرصه شدید توضیح دهید؟
نی انبان ساز بومی استان بوشهر است و به دلیل علاقه هایی که به این ساز در خردسالی داشتم به سراغ این هنر رفتم.
از هفت سالگی شروع و در سن ده سالگی به طور کامل با این ساز آشنا شدم و با پوست شروع به نواختن کردم.

دیارجنوب: آیا برای یادگیری مربی داشته و نزد شخصی آموزش دیده اید؟
تاکنون مربی نداشته و هر چه بوده بر اساس علاقه های شدید خودم است.

دیارجنوب: مشوقین شما در این زمینه چه کسانی بوده اند؟
خانواده مادری در این زمینه خیلی بر روی من تاثیر گذاشتند زیرا با سازهای مختلفی کار می کردند.

دیارجنوب: الگوی شما در این زمینه چه کسی بوده است؟
علاقه خاصی به محسن شریفیان دارم و برایم الگوی بزرگی است.
محسن شریفیان بسیار برای این ساز زحمت کشیده است و همیشه حامی هنرمندان و نی انبان زن ها بوده است و باید قدردان این ارزش اجتماعی باشیم.

دیارجنوب: واکنش خانواده و اطرافیانتان در خصوص روی آوردنتان به نوازندگی ساز نی انبان چه بود؟

پدرم کاملا از همان ابتدا مخالف این قضیه بود و طایفه مادری که اهل روستای محلدین کنار تخته هستند و تخصص خاصی در زمینه خوانندگی و ساز دارند در این زمینه تاثیر گذاشتند و مادرم و برادرم علی مرا بسیارحمایت می کردند.
بزرگانی چون محسن شریفیان و محمد رضا بیات ساز نیز از دلگرمی هایم در این راه بودند.

دیارجنوب:اولین پوست نی انبان را چطور خرید کردید؟
اولین پوست نی انبان را با هزینه کارگری هایی که در جوانی انجام می دادم از شهر سعدآباد خریدم و یک حس خیلی خوب در من شکل گرفت.

دیارجنوب: دلیل اصلی شما برای انتخاب ساز نی انبان چه بود؟
همان طور که گفتم علاقه ی خاصی به این ساز داشتم و اگر باز هم به عقب بر گردم بدون شک مجددا سراغ نی انبان خواهم رفت.

دیارجنوب: آیا با موسیقی آرامش می گیرد و هنگام نواختن چه نوع حسی دارید؟

وقتی هنگام بیت خونی یا همان سرور فلوت میزنم بسیار دچار بغض می شوم اما همین که میتوانم هنری را در اختیار مردم قرار دهم برای من بسیار خوشحال کننده است البته اگر از بین ۲۰۰ نفر یک نفر را هم بتوانم خوشحال کنم بسیار برایم کار بزرگ و ارزشمندی است.

دیارجنوب: در پایان اگر صحبت یا توصیه ای به علاقمندان این ساز و مردم دارید بگویید؟
خانواده ها باید فرزندان خود را تشویق کنند تا بتوانند هنر را یاد بگیرند و هویت نیاکان شان حفظ گردد.
از مسئولین نیز میخواهم بیشتر به جوانان و هنرمندان که همیشه به این قشر بی مهری هایی صورت می گیرد اهمیت دهند و خصوصا از آقایان خواستارم حرمت هنرمندان را رعایت کنند و در مراسمات منطقه ای خود از این قشر بهره ببرند.